Ο Μύθος της Τέλειας Εικόνας
Απο την Λιλικα Αρνακη
Σε έναν κόσμο όχι και τόσο μακρινό, εκεί που τα pixel χόρευαν στις οθόνες και τα likes ήταν το πιο πολύτιμο νόμισμα, ζούσε κάποτε ο Βασιλιάς Κοινωνικός-Δικτυακός. Ο Βασιλιάς αυτός είχε ένα παράξενο χόμπι: λάτρευε τις τέλειες εικόνες. Πίστευε πως ό,τι φαινόταν αψεγάδιαστο στο ψηφιακό του βασίλειο, ήταν και αληθινό.
Στο παλάτι του, δηλαδή στα social media του, όλα έπρεπε να είναι λαμπερά και αψεγάδιαστα. Το φαγητό του Βασιλιά ήταν πάντα καλλιτεχνικά στημένο, ακόμα κι αν ήταν ένα απλό τοστ. Τα ταξίδια του, ακόμα κι ένα Σαββατοκύριακο στο διπλανό χωριό, μεταμορφώνονταν σε εξωτικούς προορισμούς με φίλτρα και γωνίες που άλλαζαν την πραγματικότητα. Και οι φίλοι του, αυτοί που εμφανιζόταν στις φωτογραφίες του, ήταν πάντα χαμογελαστοί και τέλειοι, ακόμα κι αν στην πραγματικότητα διαφωνούσαν για ασήμαντα πράγματα.
Ο Βασιλιάς Κοινωνικός-Δικτυακός περνούσε τις μέρες του κοιτώντας το είδωλό του στην οθόνη, θαυμάζοντας την τελειότητα που ο ίδιος είχε δημιουργήσει. Όλοι τον ζήλευαν – ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Ένα βράδυ όμως, καθώς κοιτούσε μια φωτογραφία του με ένα ψεύτικο, παγωμένο χαμόγελο, κάτι περίεργο συνέβη. Από την οθόνη του ξεπήδησε ένα μικρό, αόρατο πλασματάκι, η Αλήθεια.
Η Αλήθεια δεν είχε φίλτρα, ούτε τέλειες γωνίες. Ήταν ατημέλητη και λίγο σκονισμένη από την πραγματικότητα. «Βασιλιά», είπε με μια φωνή σαν ψίθυρο, μα γεμάτη δύναμη, «γιατί κρύβεις την πραγματικότητα πίσω από αυτό το λαμπερό πέπλο; Δεν βλέπεις ότι αυτή η τελειότητα σε κάνει να νιώθεις ολομόναχος;».
Ο Βασιλιάς αρχικά θύμωσε. Πώς τολμούσε αυτή η Αλήθεια να αμφισβητήσει την υπέροχη του ζωή; Μα η Αλήθεια συνέχισε με ήρεμη επιμονή: «Κάθε φορά που ανεβάζεις μια ψεύτικη εικόνα, χάνεις λίγο από τον αληθινό σου εαυτό. Οι πραγματικοί σου φίλοι δεν σε αναγνωρίζουν πια, γιατί βλέπουν μόνο έναν καθρέφτη. Δεν είναι η τελειότητα που μας ενώνει, Βασιλιά, αλλά η ατέλεια μας.»
Ο Βασιλιάς Κοινωνικός-Δικτυακός κοίταξε ξανά την οθόνη. Είδε το ψεύτικο χαμόγελο, το τέλειο φαγητό που δεν είχε γεύση, τα πλαστά τοπία. Και για πρώτη φορά, ένιωσε ένα βαρύ, ασήκωτο φορτίο στην καρδιά του. Η Αλήθεια είχε δίκιο. Όσο πιο τέλειος φαινόταν, τόσο πιο μόνος ένιωθε.
Την επόμενη μέρα, ο Βασιλιάς πήρε μια μεγάλη, γενναία απόφαση. Άρχισε να ανεβάζει φωτογραφίες με το αληθινό του πρωινό, λίγο καμένο. Μοιράστηκε στιγμές που δεν ήταν τέλειες, στιγμές που ήταν απλά… ανθρώπινες. Και τότε συνέβη το θαύμα: οι πραγματικοί του φίλοι άρχισαν να του στέλνουν μηνύματα, να τον παίρνουν τηλέφωνο. Δεν ήταν πια μόνος. Είχε βρει τον εαυτό του, και μαζί του, τους άλλους.
Από τότε, ο Βασιλιάς Κοινωνικός-Δικτυακός έμαθε ότι η πραγματική ομορφιά βρίσκεται στην αυθεντικότητα και ότι η αποδοχή της ατέλειας είναι η μεγαλύτερη νίκη. Και ο Μύθος της Τέλειας Εικόνας; Έγινε ένα παραμύθι που διηγούνταν στα παιδιά, για να τους θυμίζει ότι η ομορφιά της ζωής βρίσκεται στην αλήθεια, όχι στα φίλτρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου