Η εικαστικός Λιλίκα Αρνάκη «Θυμάται…»

Γεννήθηκα στην Κοκκινόγη Ελασσόνος Λαρίσης. Μεγάλωσα σε αγροτική οικογένεια. Πάντα εργάζομαι για τη λύση του προβλήματος αξιοποιώντας τα εκάστοτε δεδομένα. Είμαι άνθρωπος του ''ΕΓΩ ΤΙ ΚΑΝΩ ΤΩΡΑ'' ανεξαρτήτως των περιστάσεων.

Πιστεύω στη δύναμη της αγάπης. Η αγάπη, για προσφορά, η υπηρεσία για το σύνολο, η καλοσύνη, η συμπόνοια και πάνω από όλα η αγάπη προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Είμαι ανήσυχο πνεύμα, πράττω κατά του δαίμονα εαυτού..
 

Σπούδασα μηχανικός εργάστηκα στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Η τέχνη της ζωγραφικής και της χαρακτικής είναι το πάθος μου. Είναι η βαλβίδα εξαέρωσης των συναισθημάτων μου.
 

Στην απλότητα βρίσκεται η ομορφιά πέρα από τις λέξεις και τα συναισθήματα.  Εκείνο που βρίσκεται πέρα από τις γραμμές και τα σχήματα, πέρα από την μάθηση και τη γνώση, είναι η ομορφιά της ουσίας. Δεν περιορίζομαι στα απλά και επιφανειακά, αλλά αναζητώ παράγοντες ρέουσας Ζωής από διαφοροποιήσεις ευαισθησίας.
 

Έχω στο ενεργητικό μου 6 ατομικές εκθέσεις στην Θεσσαλονίκη και ομαδικές εκθέσεις σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα Πάρο και Βόλο.

Είμαι ενεργό μέλος της ΕΝ. ΕΛ. ΔΗ. τμήμα Εικαστικών Τεχνών.
 

..την πιο σκληρή αλήθεια: Ό θάνατος

…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: μετά τη βροχή η μυρωδιά του χώματος.

Έργο της Λιλίκας Αρνάκη

…την ωραιότερη εκδρομή:στο Κάιρο 

…το αγαπημένο μου παιχνίδι: κατασκευές

 

...μια ανομολόγητη αμαρτία: πολλές! Μία ............ όταν υπήρξα σκληρή σε κάποια αγαπημένη μου ψυχή. 

 

...μια στιγμή απελευθέρωσης: όταν έφυγα από την επίβλεψη της οικογένειας μου

 

…την πρώτη επανάστασή μου: όταν αποφάσιασα να πάω διακοπές με φίλες μου στη Σύρο-Μύκονο

…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: όταν αποφάσισα ότι πλέον θα είμαι ζωγράφος και τίποτα άλλο.

 

…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: Ανατολή στον Όλυμπο από το παράθυρο του σπιτιού μου.

 

...το πιο πικρό δάκρυ: όταν έχασα τον πατέρα μου.

 

…το όνειρο που με ξαγρύπνησε:  εφιάλτης..... τα αποτελέσματα των εξετάσεων στο μάθημα της υδραυλικής.Ορόσημο στη ζωή μου,πέτυχα στις εξετάσεις αλλά πριν μισή ώρα είχε πεθάνει ο πατέρας μου.

 

...το μυστικό που διέρρευσε: δεν έχω μυστικά.
 

…την απροσδόκητη γοητεία: του να είμαι ο εαυτός μου.

…το ισχυρότερο άλλοθι: … δεν χρειάζομαι άλλοθι.

 

…το ανεκπλήρωτο θέλω: να κάνω πολλά ταξίδια.

 

…την εντονότερη σύγκρουση: με τον εαυτό μου.

… μια χαρακτηριστική γεύση: βατόμουρου.
 

.. μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: δεν έχω καμία

...το ελάττωμά μου που αγάπησα:  δρω με πάθος .. παθιάζομαι εύκολα..
 

…την αθεράπευτη ενοχή: … ενοχές έχω. όχι αθεράπευτες …
 

...ένα εκκωφαντικό πρέπει:  να είμαι κυρία 

.. το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: η αγάπη μου για την οικογένειά μου και τον συνάνθρωπό μου.
 

... έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: Όταν έπεσε κεραυνός  στην αποθήκη μας.

 

…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ:… όταν μάλωσα με αγαπημένο μου πρόσωπο.

 

...τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: όταν  έκανα την  πρώτη μου ατομική έκθεση. Κατάλαβα ότι αυτό θα κάνω στη ζωή μου.

 

...την προδοσία που δέχτηκα:  δεν θυμάμαι καμία.

...την πληγή που άνοιξα: όταν είπα "όχι" σε μιά ψυχή που ακόμη την σκέπτομαι.

Επιμέλεια; Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης - Μάριος Παπαγιώτης

Μάιος 2015