ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΨΥΧΗ ( ξύλο-αβγοτέμπερες)

Ο καθένας μας κουβαλάει το σπίτι του,

βαρύ φορτίο.

Τα βράδια κρύα, νοσταλγικά,

τα βιβλία στήσανε χορό και περιμένουν .

και τα φώτα μένουν ανοιχτά,

για να φωτίσουν το σκοτάδι της ψυχής.

Ο υπολογιστής, μόνιμα ενεργοποιημένος,

παρέα συνεπής.

Η συναισθηματική αναπηρία,τα παιδικά τραύματα,

οι στάχτες από τις επιλογές

θολώνουν το νου .

Παράξενος ο κόσμος

θέλει,το μαζί ,σ ένα .

Ατύχησε.
Τόλμησε και αγάπησε το συναίσθημα.

Το δευτερόλεπτο το θέλει ολοστρόγγυλο,

και συνειδητά μελαγχολικό.

Είναι ειλικρινής,

δεν απαιτεί χειροκρότημα, είναι ο εαυτός της.

Προχωρεί στο αντίθετο ρεύμα,

δοκιμάζοντας τα όριά της.

Έζησε κάποτε έναν μεγάλο έρωτα.

Έφυγε πρώτη,

μην την προλάβει ο χρόνος

και την νικήσει.

Αθεράπευτα κοινωνική.

Πάντα η ψυχή της παρέας

και χαμογελάει από ψυχής.