Λιλίκα Άρνακη
Η εποχή μας έγινε απρόσωπη.
Μια κοινωνική μάσκα κρύβει ανθρώπους και αντικείμενα.
Οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν από την πείνα — αλλά από την πλήξη.
Ο παράδεισος, οφθαλμαπάτη στη Σαχάρα της καθημερινότητας.
Χάθηκαν τα πρόσωπα· κυκλοφορούν άτομα χωρίς ταυτότητα, ενταγμένα σε ομάδες εικονικής πραγματικότητας.
Η αντικοινωνικότητα στο μεγαλείο της.
Κυριαρχεί η απομόνωση, η αγένεια και ο ναρκισσισμός.
Οι άνθρωποι αποσύρονται από κοινωνικές εκδηλώσεις και «γιορτάζουν» με likes και μηνύματα.
Θεέ μου, τι ματαιοδοξία!
Αποτέλεσμα της παιδαγωγικής μας:
να επιζητούν τη διαδικτυακή ένεση για μια δόση επιβεβαίωσης.
Μα ο σκοπός της παιδαγωγικής δεν είναι να διδάξει ιδιαίτερα πράγματα,
αλλά να αναπτύξει στο υποκείμενο τις ικανότητες για μάθηση, επινόηση, εφεύρεση.
Η παλάμη είναι το εκτελεστικό όργανο του νου.
Όχι στην απόσυρση — αλλά στην αλληλεπίδραση.
Γιατί αλλιώς θα χάσουμε την κοινωνική μας συνοχή
και θα γίνουμε πειθήνια όργανα κάθε δυνάστη και εξουσιαστή.
Άνθρωποι-ρομπότ, ζόμπι που σκέφτονται λιγότερο και δρουν χωρίς να σκέφτονται.
Σβήστε τις οθόνες· μας κρατούν σβηστούς — αποβλακωμένους.
Διαμορφώνουν τη σκέψη, την αισθητική και τον τρόπο ζωής μας.
Αλλάζουν συνειδήσεις.
